Róże – nawożenie

Krzewy różane mają stosunkowo duże wymagania pokarmowe. Dotyczy to zwłaszcza odmian powtarzających kwitnienie, które po usunięciu przekwitłych kwiatów potrzebują substancji odżywczych do wytworzenia nowych pędów. Najważniejsze dla róż pierwiastki to azot, fosfor, potas, wapń, magnez i żelazo.
Azot jest niezbędny dla prawidłowego wzrostu pędów. Na jego niedobór wskazuje jasnozielona barwa liści. Nadmiar tego składnika powoduje zwiększoną podatność tkanek na porażenie przez choroby i szkodniki oraz zmniejszenie mrozoodporności.
Fosfor jest odpowiedzialny za kwitnienie i owocowanie. Róże nie mają dużego zapotrzebowania na ten pierwiastek, a ponadto dobrze uprawiane gleby zawierają dostateczną jego ilość. Niedobór fosforu objawia się tworzeniem przez rośliny małych liści o niebieskozielonym zabarwieniu.
Potas reguluje metabolizm i gospodarkę wodną róż, przyspieszając drewnienie pędów. Jego niedobór powoduje wiotkość pędów oraz niewłaściwy rozwój owoców, nasion i korzeni. Ponadto na liściach róż powstają chlorotyczne plamy, a barwa kwiatów jest wyblakła. Na skutek niedoboru potasu zmniejsza się mrozoodporność krzewów oraz wzrasta podatność na choroby.
Niedobór wapnia zazwyczaj nie występuje, ponieważ gleby charakteryzują się dostateczną jego zawartością. Nawożenie tym makroelementem ma zwykle na celu uregulowanie odczynu i poprawę struktury podłoża.
Magnez jest składnikiem potrzebnym roślinom do budowy liści. Typowym objawem jego niedoboru jest powstawanie na liściach mozaikowatych, żółtych plam.
Żelazo występuje w glebie zwykle w dostatecznej ilości, jednak przy zbyt kwaśnym lub zbyt zasadowym odczynie może być dla roślin niedostępne. Objawem niedoboru tego składnika jest chloroza najmłodszych liści na pędzie.
W pierwszym roku po posadzeniu nawożenie krzewów róż nie jest konieczne, jeżeli przed sadzeniem roślin gleba została odpowiednio przygotowana i nawieziona. Nowe nasadzenia róż można bardzo skąpo nawieźć, w momencie gdy na krzewach pojawią się pąki kwiatowe.
Do nawożenia krzewów różanych można stosować zarówno nawozy mineralne, jak i organiczne. Zasilanie nawozami mineralnymi powinno być powtarzane po każdym kwitnieniu. Zazwyczaj odbywa się ono w trzech terminach: na przełomie marca i kwietnia lub pod koniec kwietnia; po czerwcowym kwitnieniu oraz pod koniec lipca.
Nawożenie róż należy rozpocząć wiosną zaraz po usunięciu z krzewów zimowego okrycia. Po zimie należy przede wszystkim uzupełnić niedobór azotu i potasu w glebie, ponieważ są to składniki łatwo wypłukiwane z podłoża. Azot powinien być uzupełniany przez cały okres wegetacji tj. trzykrotnie. Ostatnie nawożenie należy wykonać nie później niż pod koniec lipca. W przeciwnym wypadku drewnienie pędów zostanie opóźnione, a to z kolei spowoduje łatwe przemarzanie krzewów. Nawożenie potasem może być realizowane prawie do końca intensywnej wegetacji róż, tj. do końca sierpnia. Potas podany tak późno pomaga roślinom dojrzeć, a drewnu stwardnieć. Wapń i fosfor należy wprowadzić do gleby jesienią.
Nawożenie mineralne można zmniejszyć o jedną trzecią, stosując wiosną obornik, kompost, gnojowicę lub inne nawozy organiczne. Obornik powinien być wykorzystany do ściółkowania róż wiosną, ponieważ jesienią podczas kopczykowania krzewów zostanie on wymieszany z podłożem, co spowoduje, że w następnym roku nawożenie mineralne nie będzie konieczne. Zastosowanie dobrego kompostu daje podobne efekty. Zarówno obornik, jak i kompost zawiera wszystkie niezbędne dla roślin makro- oraz mikroelementy w odpowiedniej proporcji.
Nawożenie róż należy wykonywać w czasie deszczu lub bezpośrednio po zabiegu trzeba rośliny obficie podlać. Nawozy nie mogą stykać się z liśćmi, aby nie spowodować ich poparzenia. Żeby uniknąć ewentualnego uszkodzenia liści zaleca się spryskać je obficie wodą po zakończeniu rozsiewania nawozów.

Leave a Comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

Diantus Katarzyna Bagińska – Łojek

Kraków 2020